Twee onderwerpen vragen in onze gemeente op dit moment onze aandacht verwacht ik: het feit dat we de laatste uitgave van een gezamenlijk kerkblad met Drunen en Vlijmen hebben en, hoe kan het ook anders, corona.
Alles wat we verzinnen, aankondigen, hopen staat onder het voorbehoud van corona. Zo was het de afgelopen twee jaar en zo zal het waarschijnlijk ook nog wel even blijven. Dat is wennen. In het begin waren we strijdbaar, gingen we ‘dat varkentje wel even wassen’. Daarna sloeg de vermoeidheid toe en nu is er sprake van gewenning en chagrijn. Wanneer is het nou eindelijk klaar?
Tegelijk was er ook een andere beweging gaande. Want corona heeft ons iets geleerd wat we voor die tijd wat kwijt waren geraakt, in de kerk, en in de samenleving in het algemeen: flexibiliteit, aanpassingsvermogen en de moed om uit te proberen en te improviseren. Wat heerlijk dat we daar weer mee hebben kunnen oefenen! Als kerken werden we gedwongen om na te gaan wat écht van belang is en wat we misschien best kunnen loslaten, als het moet. We hebben een enorme stap het digitale tijdperk in gezet en we hebben ontdekt dat bepaalde vormen minder heilig zijn dan ze eerder wel leken. En het belangrijkste: we hebben ontdekt dat we tegenslag áán kunnen. Natuurlijk, we verlangen terug naar hoe het was, naar de vleespotten van Egypte, maar we zijn nu eenmaal op weg door de Rode Zee. We kunnen niet anders dan ons richten op de toekomstmogelijkheden. En straks, aan de overkant, zullen we ontdekken hoe we verder moeten, richting het beloofde land. Nieuwe vormen zullen vertrouwd gaan voelen en sommige vertrouwde vor- men komen terug. Ik hoop echter óók dat we die flexibiliteit en creativiteit die we de afgelopen twee jaar hebben moeten aanwenden vast kunnen houden. Want díe helpen ons richting de toekomst.
En tegelijk is het een grote troost dat het hiervoor telkens over ‘- vormen’ gaat. Vormen die ons helpen om de inhoud vast te houden. Want ons geloof blijft bestaan. Traditie is als een stroompje dat meandert: soms wat meer naar links, soms wat meer naar rechts, soms wat smaller, soms wat breder, maar het blijft stromen. Stromen, bewegen, flexibel en verrassend. Geloof heeft alles te maken met in beweging komen en blijven, en met het vermogen je telkens weer te verwonderen. Je telkens weer te laten verrassen door de wegen die God gevonden heeft om ons nabij te kunnen zijn.
Een van die vormen is ons gezamenlijke kerkblad. Het is prachtig, qua vorm en qua inhoud. Het is goed om geïnformeerd en geïnspireerd te raken door wat er in de andere gemeentes gebeurt. En tegelijk: het is een vorm. Een vorm die een samenwerking symboliseert. Een samenwerking die de laatste jaren misschien wat mager is geweest, maar zeker ook goed. Voor de toekomst zoeken we die samenwerking breder: de hele kring van kerken ‘rondom Den Bosch’, inclusief Vlijmen en Drunen dus, zet stappen op weg naar samenwerking. We raken elkaar dus niet zomaar kwijt, gelukkig.
Nu het ons niet langer lukt om op deze manier een kerkblad mee uit te geven, ligt de uitdaging vóór ons om nieuwe manieren te zoeken. Dat brengt onzekerheid, voor ons en voor Vlijmen en Drunen. Maar we mogen óók weten: God voorziet in manieren om de toekomst tegemoet te gaan. Laten we daarom met open blik, open voor kansen en mogelijkheden verder gaan. Want we mogen geloven: van God is de toekomst.
Ds. Marloes Meijer
