1 mei overleed Leo. 8 mei hebben we hem begraven. Het was indrukwekkend dat zoveel mensen waren gekomen om hiervan iets mee te maken. Niet vaak zal de krant met foto melding maken van iemands begrafenis.
Voor Erica, de kinderen en iedereen die van Leo houdt, was het belangrijkste dat we de liefde deelden. Zo hadden we zijn afscheid voorbereid; stil staan bij alles dat voor hem wezenlijk is. Dat vasthouden en meenemen.
Voor velen zal Leo in de herinnering vooral een vrijbuiter zijn. Zo zag hij er uit en zo spreekt het uit zijn levensloop. Als hij de geest kreeg, dan deed hij wat hij dacht. Tot verrassing en soms ook tot verbijstering van anderen: een wereldreis maken, boer zijn in Drenthe, schipper worden.
De meester die velen in het dorp kenden omdat de school maar bleef groeien, had een verleden van vele verhalen. En juist in die en andere verhalen liet hij ons graag delen. Ze kwamen uit zijn mond tot leven. Op school, thuis en in de kerk.
De prachtige kinderkerstvieringen waren een hoogtepunt in het jaar. Voor ons als gemeente, maar ook voor de bezoekers die overal vandaan kwamen. De kerk was nog nooit zo vol. Het was ook meer dan een verhaal dat hij vertelde; het was zijn eigen beleving en overtuiging waarin hij ons meenam
.
Leo hield van taal. Van woorden die precies de kern raken. Met grote gevoeligheid nam hij ze de laatste tijd tot zich. Maar altijd al kon het hem fascineren hoe je bij de kern komt. We mochten tijdens de afscheidsviering luisteren naar Astrid en Manito, die voor hem precies de juiste snaar raken.
Leo heeft het in ontvangst genomen. Zo actief als hij was, zo wist hij ook wanneer je het mag overgeven. Nathaniël. Van God gegeven. Zo noemde hij zijn eerste schip. Die naam kregen alle kinderen. En zij gaven die door aan zijn kleinkinderen.
Op bijna vergelijkbare wijze is hij omgegaan met zijn ziekte. Toen duidelijk was hoe het er bij stond, heeft hij zich daar niet tegen verzet. Hij heeft het genomen zoals het was en de dagen geplukt, zolang zijn ziekte dat toeliet.
Met Erica en de kinderen heeft hij ondernomen wat hij nog met hen wilde delen. Hij had met velen contact. Hij schreef de ouders en nam afscheid van de kinderen op school. Hij was opnieuw verteller bij het kinderkerstfeest. Paasmorgen was hij er bij in de kerk. En hij vierde zijn verjaardag. Tot het op was.
Een meisje vroeg me na de begrafenis of Leo dan gelovig was. Het was voor haar geen verrassing, maar ze wist het gewoon niet. Hij heeft zijn geloof aan niemand opgedrongen. Maar wel geprobeerd iets mee te geven, waar je wat aan hebt als het gaat stormen.
In een lange stoet liepen we vanuit de kerk naar de begraafplaats. Over de kade, langs het fris geschilderde huis. Met het luiden van de klok achter ons, naar het vrolijke koper bij het graf. En met iedereen die daar verzameld was telden we zeven slagen. Behouden vaart!
ds. Roel Knijff
Lees ook: “Wanneer de lente komt“, Afscheid van Leo Sajet, “Gebed voor Leo“, “Dankwoord familie Sajet“.
