Vanmorgen kunnen we luisteren naar Frank Wakelkamp!
Wakelkamp heeft zich gespecialiseerd in het spelen van oude muziek. Hij speelt cello en gamba met kleinere ensembles vooral in Nederland, België en Duitsland. Daarnaast heeft hij een lespraktijk in Liessel, en is hij actief als muziekuitgever en componist. Zijn Kerstliedbewerkingen verschenen afgelopen maand bij Naxos op cd en zijn ook te vinden op Spotify. Sinterklaasliedjes voor cellokwartet verschenen eerder deze week 😉
Het programma voor deze Muziek op Zondag zal bestaan uit:
Johann Sebastian Bach (1685 – 1750): Cellosuite nr. 1 in G, BWV 1007
Prélude – Allemande – Courante – Sarabande – Menuet I en II – Gigue
Max Reger (1873-1916): Suite voor cello solo nr. 1 in G, op. 131c.
Präludium – Adagio – Fuge.
Een mooie toelichting op het programma, leest u hieronder.
De Oude Lambertus, 10.30 uur. Koffie na afloop.
We verheugen ons op dit nieuwe gezicht in de Oude Lambertus. Hartelijk welkom!
De beroemde cellist Pau (Pablo) Casals (1876-1973) was de eerste in lange tijd die de cellosuites van Bach, gecomponeerd rond 1721, waardeerde. Vanaf het moment dat hij als dertienjarige de verweerde bladmuziek in een tweedehandswinkel vond, begon hij elke ochtend met het spelen van de cellosuites. Pas na dertien jaar studie speelde hij ze voor publiek.
Frank Wakelkamp schrijft: “Zelf heb ik ook heel wat uren gezocht naar wat Bach bedoelde toen hij deze mooie stukken opschreef. Het originele manuscript is namelijk verloren gegaan – dat kun je alleen proberen te reconstrueren aan de hand van vier door anderen handgeschreven kopieën… Maar de belangrijkste “vondst” is dat de suites echte dansen zijn, voorafgegaan door een vrije prélude. In de tijd dat Bach deze stukken schreef, was er sprake van een ware dansrage: veel Franse dansmeesters werden aangesteld aan de Duitse hoven om hun dansen aan de edelen te leren.
Reger bewonderde Bach enorm en organiseerde in Duitsland aan het begin van de vorige eeuw een serie concerten met hun beider werken. Dat Reger zich liet inspireren door (de cellosuites van) Bach is overduidelijk; dat hij daarbij de grenzen van het instrument opzoekt ook! Dat is trouwens een reden dat deze schitterende stukken van Reger weinig gespeeld worden. Ik speel dit programma op een met darmsnaren bespannen cello. De klank hiervan verschilt erg van de pas sinds de Tweede Wereldoorlog meer gebruikelijke staalsnaren. Darmsnaren zijn wat gevoeliger voor vocht en temperatuur, maar de klank is veel kleurrijker dan die van staalsnaren.”
