Een maquette die zicht geeft op de geschiedenis van het kerkgebouw. Vele vormen zijn vooraf gegaan aan het gebouw zoals we het nu kennen. Een houten kerk, in de 10e eeuw, zo is het vermoeden, een tufstenen gebouw in de 11e, 12e eeuw dat zich doorontwikkelde tot de grote kerk die we op de maquette zien. En nu staat er dit lieve kerkje. Het heeft een warme, sympathieke uitstraling, vindt u niet?
Toch vinden veel mensen het eng om binnen te komen. Ik weet niet goed wat mensen vrezen. Dat we de deur achter ze dicht doen? Dat er hekken neerdalen die knarsend op slot gaan? Dat we ze gaan hersenspoelen? Het is geen reële angst denk ik. Het is een angst voor het onbekende. Daarom ben ik blij dat ik nu de gelegenheid heb om iets te delen van wat er daar binnen gebeurt.
Want als u binnen om zich heen kijkt, dan ziet u de oude kanselbijbel uit 1748, de kroonluchter uit 1794 en de doopvont van rond 1500. Net als de grafstenen uit de 17e eeuw getuigen zij ervan dat de kerk altijd méér is geweest dan een gebouw. In al die eeuwen is er een gemeenschap samengekomen, hebben mensen lief en leed gedeeld, hebben zij gezocht naar steun en motivatie, naar God. En hebben ze met elkaar getracht het goede te doen. Dat raakt me.
Al zo lang, tot vandaag aan toe en hopelijk nog in lengte van dagen is er een gemeenschap geweest die over de drempel van dit gebouw stapte. Of die nu daar lag, of hier.
Twee kanten op, want mensen gaan de kerk in en uit.
Mensen gaan de kerk in om inspiratie te vinden. Allerlei groepen komen hier samen. Voor een traditionele viering, voor een interactieve, creatieve kliederviering, voor muziek op zondag, voor cd-opnames, huwelijken, muziekrepetities of een goed gesprek. Op allerlei manieren zijn mensen bij deze gemeenschap of vooral bij het gebouw betrokken.
Mensen gaan ook de kerk uit. Sommigen omdat ze teleurgesteld zijn, dat ook, maar de meesten toch vooral om dat wat ze ervaren hebben aan inspiratie, wat ze ervaren hebben van God, in hun dagelijks leven toe te passen. Want we geloven in een wereld waar zorgzaamheid en liefde de boventoon voeren. Waar mensen tot hun recht kunnen komen. Alle mensen, ongeacht achtergrond of opvattingen. Zo’n wereld, daar moet je hard voor werken, maar soms ontstaat het ook zomaar, wordt het je gegeven. Even. Dat laatste gebeurde tijdens de twee projecten die we met onze fijne katholieke collega’s oppakten rond de Passion en het Engelenproject – beiden inmiddels traditie. We zagen het ontstaan toen rond de laatste Coronakerst allerlei groepen elkaar opzochten om samen creatieve plannen te maken en aan te passen aan de maatregelen en nog weer eens aan te passen… Maar het was goed om zo in vertrouwen samen te werken en elkaar te inspireren, ieder vanuit de eigen organisatie en met de eigen talenten.
Daarom ben ik zo trots dat ik hier mag werken en zo, met vele mensen samen, de wereld een beetje mooier kan maken. Ik ben blij dat ik zo vaak die drempel over kan stappen, beide kanten op. Omdat deze kerk niet alleen van de kerkelijke gemeente, maar van het hele dorp is.
Loop gerust eens binnen, als de lichten branden en deuren opstaan, of nodig een van ons uit om bij jou binnen te lopen. En wees niet bang, we laten je weer vrij.
Uitgesproken door Ds. Marloes Meijer bij de onthulling van de maquette van de ‘H. Lambertus’ op het plein voor ‘De Oude Lambertus’, 24/09/’21.
