We komen in stilte de kerk binnen. Het is er leeg. De intense sfeer van donderdag is nog voelbaar.
We zingen samen met de cantorij en Chiel enkele liederen, we zien beelden van kruiswegstaties en volgen op die manier Jezus’ weg naar het kruis. Het is niet alleen zijn weg. Ook wij zijn erbij betrokken.
Een beetje zwaar is het wel, maar soms is het goed om de tijd te nemen voor wat er mis is in de wereld en in een mensenleven. We houden hoop, omdat dat ons nu eenmaal gaande houdt. Hoop op een nieuw leven, op een nieuwe dag, hoop vanuit geloof misschien. Maar als zelfs de paaskaars dooft, wat rest er dan nog? Wie kan er blijven hopen, zonder een greintje licht?
