uit de Tweeterp
‘Lekkere vakantie gehad?’ hoor ik overal om me heen. De zomervakantie is duidelijk weer voorbij. Die tijd waarvan je op het ene moment vindt dat die niet lang genoeg kan duren, maar waarin je de andere keer juist uitkijkt naar het moment dat het weer ‘normaal’ is.
De afgelopen weken waren voor iedereen anders. Wie alleen woont en niet op reis gaat, beleeft in de zomervakantie vaak heel wat meer lege uren dan op andere dagen. Wie afhankelijk is van zorg, krijgt te maken met wisselende roosters en vakantiekrachten. Soms is dat leuk, maar niet altijd. Wie het niet breed heeft, kan de kinderen geen leuke reis of pretparkbezoekjes aanbieden. Voor de mensen (jong en oud) voor wie thuis geen veilige plek is, valt de veiligheid van activiteiten buitenshuis weg.
De vraag ‘Lekkere zomer gehad?’ is makkelijk gesteld, maar nodigt niet echt uit om een ander antwoord te geven dan ‘ja’. Daarom is het goed om even dóór te vragen. De vakantie is voor iedereen anders, om heel verschillende redenen. Daar mag je best even tijd voor nemen, om dat te ontdekken van elkaar. Dat brengt verdieping in je relatie en het verbreedt je blik op de wereld.
In dit kader moet ik denken aan een bijbelverhaal (Marcus 6:30-32) waarin de leerlingen van Jezus bij hem komen om te vertellen hoe hard ze gewerkt hebben. Dan zegt Jezus tegen ze: ‘kom maar mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en rust daar maar even uit’. Na alle drukte, alle inzet voor anderen, mag er rust zijn. Tijd om samen te zijn met de mensen die belangrijk zijn in je leven en in alle rust wat door te praten en nader tot elkaar te komen.
In het verhaal gaan er alleen nog veel meer mensen naar die rustige plek toe. Een beetje als die volgens de reviews rustige camping in Frankrijk, waar heel Nederland zich blijkt te hebben verzameld. Kennelijk is het van alle tijden dat mensen rust zoeken, aandacht nodig hebben en zorgzaamheid.
In onze volle levens missen we dat vaak: tijd en aandacht voor elkaar. Daarom zijn vakanties en dagjes weg ook zo populair. Maar de kunst is om dat in je dagelijks leven te integreren; tijd om elkaars verhalen te horen, aandacht om het leven te delen en zo ook zin te geven. Dat kan tijdens een wandeling (al dan niet met een hond), een etentje, een bezoekje aan een mooie plaats / een leuk mens of een simpel telefoontje. En dat kan met iederéén. Door mee te doen aan wat er gebeurt, of zelf wat te organiseren: met je gezin, met de buurt, met de kerk, met je bewonersvereniging, vrienden, etc.
Je moet het alleen wel bewust inplannen. Ons leven en onze maatschappij zitten nou eenmaal zo in elkaar dat ‘rust’ en ‘aandacht’ niet vanzelf komen. Af en toe moet iemand je uitnodigen: ‘kom maar mee…’, of je nodigt zelf iemand uit, dat kan ook natuurlijk. Daarmee geef je jezelf én die ander(en) een groot cadeau.
ds Marloes Meijer
