We leren van jongs af aan dat prestaties beloond worden. Met krullen, stickers, bloemen of een schouderklopje en goede woorden. In de kerk gebeurt dat lang niet altijd. Soms worden mensen bedankt met een bloemetje of aandacht tijdens een dienst of bijeenkomst, maar dat is eerder uitzondering dan regel. Er zijn zoveel mensen die zich ieder op eigen wijze inzetten voor de gemeente. Er is geen beginnen aan om die allemaal telkens weer te bedanken. Bovendien, sommige mensen dreigen acuut te stoppen met hun werk als er teveel aandacht op wordt gevestigd.
Toch is het wel belangrijk om waardering te laten blijken. Omdat het mensen goed doet als ze weten dat ze gewaardeerd worden. Alleen, dan gaat het niet om waardering in de vorm van medailles of speldjes. Het gaat er ook niet om dat wordt gewaardeerd wat je dóet. Mensen zoeken vooral erkenning voor wie ze zijn. Je wilt merken dat je goed bent zoals je bent, dat je ook een plek in deze wereld (of deze kerkgemeenschap of vriendengroep) mag hebben, met jouw kwaliteiten en stommiteiten. Dat je weet dat je geliefd bent. Dat mensen je trouw zijn – en jij hen, dat er wederzijds vertrouwen is.
Dat gevoel krijg je niet door speldjes, bloemen of flessen wijn (hoewel daar op zijn tijd natuurlijk niks mis mee is). Veel meer bereik je als mensen zich serieus genomen weten, gehoord en geliefd. Als je elkaars kwaliteiten benut en daarin investeert. Als je met elkaar doelen en idealen bepaalt en nastreeft.
Dus een liever goed gesprek in plaats van een medaille, een cursus in plaats van speldjes, een gedeelde verantwoordelijkheid in plaats van een schouderklopje.
Dan wordt de wens uit Spreuken 3:3-4 waar: mogen liefde en trouw je nooit verlaten, wind ze om je hals, schrijf ze in je hart. God en mensen zullen je genegen zijn en je zult waardering ondervinden.
ds Marloes Meijer
